Το σχέδιο του εν λόγω εφευρέτη περιλαμβάνει την κατασκευή ενός κανονιού μήκους περίπου 1.200 μέτρων, και ο Χάντερ εργάζεται στο συγκεκριμένο project από το 1992, όταν (όντας φυσικός στο Lawrence Livermore National Laboratory) συμμετείχε σε ένα πείραμα το οποίο είχε να κάνει με τη χρήση ενός πυροβόλου 140 μέτρων για δοκιμαστικές εκτοξεύσεις υπερηχητικών κινητήρων- το κανόνι εκείνο χρησιμοποιούσε πεπιεσμένο αέριο υδρογόνο, το οποίο απελευθερωνόταν και ωθούσε το βλήμα.
Λόγω της σχετικής αναξιοπιστίας του προαναφερθέντος συστήματος (το οποίο χρησιμοποιεί πιστόνια), η εταιρεία του Χάντερ, Quicklaunch, αντικατέστησε τα πιστόνια με μία μηχανή εσωτερικής καύσης, η οποία καίει φυσικό αέριο. Η αρχή, ωστόσο, είναι η ίδια: θέρμανση του αερίου υδρογόνου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία αρκετής πίεσης για την εκτόξευση ενός βλήματος ενός τόνου στον ουρανό σε ταχύτητα που αγγίζει τα 13.000 μίλια ανά ώρα.
Ο Χάντερ θέλει να τοποθετήσει ένα τέτοιο κανόνι κοντά σε μία θαλάσσια έκταση στον ισημερινό της Γης, όπου η περιστροφή του πλανήτη προσθέτει στη συνολική ισχύ εκτόξευσης. Από τη στιγμή το μεγαλύτερο τμήμα του θα βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια (θα κρατιέται σταθερό χάρη σε ένα σύστημα έρματος παρεμφερές με αυτό το οποίο χρησιμοποιούν τα υποβρύχια), η σκόπευσή του θα μπορεί να αλλάξει, για να εξυπηρετήσει τους εκάστοτε σκοπούς των χειριστών του.
Ο Χάντερ (ο οποίος σύντομα θα δοκιμάσει ένα πειραματικό μοντέλο μήκους 30 μέτρων) ισχυρίζεται ότι η κατασκευή του ολοκληρωμένου συστήματος θα κοστίσει 500 εκατομμύρια δολάρια, αλλά θα επιφέρει δραματικές μειώσεις στο κόστος της αποστολής σκαφών στο διάστημα- μη επανδρωμένων, ωστόσο, καθώς οι επιταχύνσεις ( της τάξεως των 5.000 G) θα απέβαιναν θανατηφόρες σε έναν άνθρωπο.
www.kathimerini.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου